فیلم سینمایی «درخت گردو» به کارگردانی محمد حسین مهدویان در جشنواره فیلم فجر خوش درخشید. ابراهیم امینی و حسین حسنی نویسندگی فیلمنامه و تهیه‌کنندگی آن را سیدمصطفی احمدی برعهده داشته اند. «درخت گردو» از فیلم‌های راه‌یافته به بخش سودای سیمرغ (مسابقه اصلی) سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر میباشد. جایزه بهترین کارگردانی و بهترین بازیگر نقش اول مرد در سی و هشتمین فیلم فجر به این فیلم اختصاص یافته است. کارگردان «درخت گردو» از فیلم سازان جوان سینمای ایران دهه ی شصتی است که غبار خفته بر رویدادهای مهم تاریخ اخیر کشور را با هنرمندی پاک می کند. صوفیا نصر الهی یکی از منتقدان سینما در باره این فیلم معتقد است:
«درخت گردو» به لحاظ سینمایی یک فیلم آخرالزمانی درخشان است و به لحاظ احساسی فیلمی ملی که مردم را به هم نزدیک می‌کند. ما در چشیدن رنج جنگ شریک بوده‌ایم و این فیلمی علیه فراموشی است. برای آن‌هایی که جنگ را دیده‌اند که به خاطر بیاورند چه بر سر ایران آوردند و برای آن‌هایی که متولد ۶۷ به بعد هستند تصویری دقیق و روشن از آن چه بر تاریخ این مملکت گذشته است.»
امّا داستان فیلم...
روایتی واقعی از جنایت علیه بشریت و انسانیت در سر دشت است که با حمایت مدعیان حقوق بشر به وقوع پیوست...این جنایات نباید فراموش شود تا بلکه در دادگاه وجدانهای بیدار، بانیان آن به پای میز محاکمه کشیده شوند... این فیلم تلاش دارد این صحنه ها از یاد نرود...
... ساعت 16:30 روز یکشنبه هفتم تیر ماه 1366 چند فروند هواپیمای عراقی سکوت شهر کوچک سردشت در غرب کشور را شکستند و هفت بمب خردل در نقاط مختلف شهر انداختند که دو بمب در بازار شهر و دو بمب دیگر در منطقه مسکونی افتاد... سه بمب دیگر در باغهای مجاور شهر افتاد . به علت شرایط جوی مناسب از نظر درجه حرارت و جریان ملایم هوا ،آلودگی بتدریج تاکیلومتر ها دورتر از کانون های انفجار گسترش یافت و بوع نامطبوع خردل که مشابه بوی سیر و گوگرد میباشد از فاصله دور استشمام می شد. متاسفانه بیمارستان و نقاهتگاه شهر نیز در مسیر جریان هوای آلوده قرار گرفته و برخی از پزشکان و پرستاران پس از چند ساعت به دلیل آلوده شدن ،مجبور به ترک آنجا شدند. برق و مخابرات قطع و کلیه فعالیت های خدماتی شهر فلج شده بود زیرا اکثر کارکنان محلی مصدوم شده بودند...
در سالهای جنگ تحمیلی رژیم بعثی صدام علی رغم حمایت گسترده تسلیحاتی و مالی غربی شرقی و عربی وقتی توان مقابله و ایستادگی در برابر ایران را از دست می داد با مشاوره و هدایت متخصصان کشورهای مدعی حقوق انسانی به سلاح شیمیایی مجهز شد تا در مقابل دیدگان نابینای مصلحتی مدعیان حقوق بشر!!! مرتکب جنایات فجیعی نه فقط در جبهه های جنگ بلکه در شهرهایی همانند سردشت گردد و بدان فخر هم بفروشد. اگر چه جنگ تحمیلی تمام شده است لیکن هنوز آثار این جنایات جنگی بر مردمان مظلوم سردشتی و رزمندگان دوران دفاع مقدس پابرجاست....
صدام در این جنایت مجرم اصلی نبوده و نیست. کشورهای مدعی حقوق بشر وقتی با انقلاب اسلامی منافع خود را از خوان ایران از دست رفته دیدند شرکای خوبی برای فروش و تجهیز صدام به انواع و اقسام سلاحهای مدرن و شیمیایی بودند.
در این مقطع شرکت های فرانسوی در کنار شرکت های دیگر غربی در تجهیز رژیم بعثی عراق به سلاح شیمیایی و کشتار جمعی حضور داشتند. بر طبق گزارش عراق به سازمان ملل متحد، مواد لازم برای تولید سلاحهای شیمیایی از شرکتهایی از آمریکا، آلمان غربی، انگلستان، فرانسه به دست آمده‌است. در دسامبر 2002 در گزارش ۱۲۰۰ صفحه‌ای عراق نام شرکتهای شرقی و غربی و از جمله اشخاصی که در مجموع ۱۷۶۰۲ تن مواد شیمیایی را در طول دو دهه در اختیار عراق گذاشته‌اند فاش شد. موضع قدرت های بزرگ نیز حمایت از عراق بود. حمایت های سیاسی انگلیس، تسلیحات صنایع هوایی فرانسه و سلاح های شیمیایی آلمان از جمله حمایت هایی بودند که عراق به پشتوانه آنها جنگ را شروع کرد و ادامه داد. آنتونی پارسونز سفیر وقت انگلیس در سازمان ملل متحد در مورد تمایل آن زمانِ شورای امنیت در محافل خصوصی ادعا کرد که در شورای امنیت هیچ کسی شک نداشت که عراق دست به یک تهاجم گسترده در عمق خاک ایران زده است، ولی هیچ کسی مایل نبود ایرانِ انقلابی، پیروز شود.
اما در جنایات جنگی شیمیایی صدام آلمان نقش فراموش نشدنی دارد...
تیمرمن محقق آمریکایی در کتاب « سوداگری مرگ» نقش آلمان در تجهیز عراق به سلاح شمیایی را تصریح و نوشته است: شرکت آلمانی کارل کولب(karl kolb) ۶ خط تولید سلاح شیمیایی جداگانه در مجتمع سامره ایجاد کرد. اولین آنها در سال ۱۹۸۳ و آخرین آنها در سال ۱۹۸۶ تکمیل شدند. از گاز خردل و اسید پروسیک تا گازهای عصبی سارین و تابون در این کارخانه تولید می شدند و در خمپاره ها، راکتها و گلوله های توپ جاسازی می شدند. بی تردید این بزرگترین کارخانه سلاح شیمیایی در جهان بود. رادیو بی بی سی به نقل از مجله اشپیگل نوشت: هیچ کشوری به اندازه آلمان چنین کمک تحقیقاتی و تولیدی به عراق در تهیه یک نوع سلاح کشنده و تعیین کننده نکرده است.
متخصصان آلمان غربی دوشادوش شیمی‌دان‌ها، مهندسان موشکی عراق کار کردند تا یکی از متنوع‌ترین زرادخانه‌های سلاحهای غیر متعارف را که در هیچ جای دنیا یافت نمی‌شد، به وجود آورند. به عنوان مثال عراق در سال ۱۹۸۱ قراردادی به ارزش ۲۱/۴ میلیون مارک با شرکت «تیسن راینشتال تکنولوژی» امضاء کرد که به ظاهر قرارداد آزمایشگاه یک دانشگاه بود، اما با استناد به قرارداد امضا شده آزمایشگاه شیمیایی «دیاله» بود که در «تیسن سلمان پاک» در حومه «سوبره» بنا شد و با نصب تجهیزات خاصی قادر بود قوی‌ترین ترکیبات مسموم‌کننده از جمله «پنتاکلرور فسفر» را بسازد.
آلمانی‌ها در بغداد سخت به فعالیت افتاده بودند، خرید کالا‌های آلمان غربی از طرف عراقی‌ها روز به روز بیشتر می‌شد به نحوی که بیش از ۱۰۰ شرکت آلمانی در بغداد فعال بودند. تعدادی از این شرکت‌ها مقر دائمی خود را بغداد قرار داده بودند به عنوان مثال شرکت «کارل کولب جی‌ام بی اچ» شرکت شیمیایی متوسطی از گروه «دراییچ» یکی از این شرکت‌ها بود که نمایندگی آن در بغداد فعالیت می‌کرد.
«هلموت مایر» مدیر عامل شرکت «کارل کولب» و «فرانتسل» سهام دار عمده این شرکت با یک موسسه عراقی تازه تاسیس به نام «موسسه دولتی تولید آفت»(SEPP) قراردادی بستند که مجتمع کامل و بزرگ تولید سلاح شیمیایی را در سامره بنا کنند.
در دوران جنگ تحمیلی بیش از 450 شرکت انگلیسی، آلمانی، آمریکایی، بلژیکی، ایتالیایی، برزیلی، هلندی و فرانسوی بدون توجه به اصول بشردوستانه، عراق را به سلاحهای شیمیایی مجهز کردند و در مقابل استفاده عراق از این سلاح‌ها نیز طبیعی بود که سکوت نمایند. در دسامبر ۲۰۰۲ در گزارش ۱۲۰۰ صفحه‌ای عراق نام شرکتهای شرقی و غربی و از جمله اشخاصی که در مجموع ۱۷۶۰۲ تن مواد شیمیایی را در طول دو دهه در اختیار عراق گذاشته‌اند فاش شد...
آیا تاریخ همراهی و حمایت آلمان وکشورهای اروپایی از جنایات شیمیایی صدام بعثی را از یاد خواهد برد؟
ملت ایران نیازی به پیام تبریک رئیس جمهوری آلمان به مناسبت سالگرد پیروزی انقلابش ندارد ولی «والتر اشتاین مایر» باید شرمسار و پاسخگوی همکاری آلمان درکشتن مظلومانه هزاران انسان بیگناه در ایران و عراق به وسیله بمب شیمیایی باشد. این جنایت عیله بشریت است و مسئولیت تاریخی آلمان را برای فاجعه ای واقعی یادآوری می کند.
