رحیم واحدی مسئول انجمن دفاع از حقوق مصدومین شیمیایی سردشت در گفتگو با دیده بان مطرح کرد:
حیطه کار ما در دفاع از مصدومین شیمیایی است که در طی جنگ تحمیلی عراق علیه ایران، در اینجا لازم می‌دانم در خصوص بحث بمباران شیمیایی که خود به‌نوعی یک تروریسم دولتی در نظر گرفت.
چون استفاده از سلاح‌های غیرمتعارف علیه مردم غیرنظامی فرجام چنین چیزی بوده است. بیشترین افرادی که به‌عنوان جامعه هدف، این انجمن وظیفه پیگیری آن را بر عهده دارد و جدای اینکه قربانی جنگ و نقض حقوق بشر بوده‌اند، به‌نوعی قربانی غیرنظامی هستند.
با توجه به نام انجمن و وظایفی که برای آن تعریف‌شده است، به دنبال دفاع از حقوق این افراد در جامعه و در سطح بین الملل باشیم.
ما به‌عنوان اولین انجمن در سال 1380 در حیطه تخصصی شیمیایی ثبت‌شده‌ایم و بعد از ما خوشبختانه انجمن‌های دیگری هم در این عرصه فعالیت‌هایی را آغاز نمودند. همزمان با شروع فعالیت‌ها در خصوص قربانیان شیمیایی، اگر به رسانه‌های جمهوری اسلامی نگاه کنید به آن صورت شناخته‌شده نبود، و به این صورت بود که اگر جانباز شیمیایی در برابر شما قرار می‌گرفت، تشخیص این موضوع برای افراد سخت بود.
زیرا مشکلات این افراد در ظاهر نشانه‌ای ندارد برای تشخیص و بیشتر مشکلات این افراد که به‌نوعی قربانی هستند شامل مشکلات ریوی و داخلی است.
ما در فعالیت‌های خودمان این قربانیان را به نهادهای مختلف داخلی و خارجی معرفی کردیم و در سطح بین‌المللی با تنها نهادی که در حیطه فعالیت‌های شیمیایی تلاش دارد یا همان سازمان منع سلاح‌های شیمیایی، که مقر آن در لاهه هلند قرار دارد ارتباطی برقرار کردیم و خوشبختانه به‌عنوان ناظر هم در آنجا دو کرسی داریم و در اجلاس‌های مربوط در آنجا به‌طور مستمر از سال 1382 شرکت می‌کنیم.
ایشان در پاسخ به این سوال که مهم‌ترین اقدامات این انجمن در چه زمینه‌ای بوده؟ و به‌نوعی بحث قربانیان تروریسم با بحث قربانیان و مصدومین سلاح‌های شیمیایی اشتراکاتی دارد، در این زمینه توضیحاتی را بفرمایید، اظهار داشت:
در ابتدای شروع به کار انجمن دو حیطه ملی و بین‌المللی را مدنظر خود قرارداد، ازآنجایی‌که جایگاه قربانیان سلاح شیمیایی جایگاه خاص خودش را در میان جانبازان دارد و همچنین مشکلات خاص خود را دارد، و نمی‌توان با جانبازان دیگر در یک راستا قرار بگیرند.
در خصوص دیگر جانبازان عزیز کشورمان و در سطح بین‌المللی با توجه به آثار ظاهری افرادی هستند که کمک‌حال آن‌ها باشند، ولی در خصوص جانباز شیمیایی هیچ‌کس نمی‌تواند برای یک‌لحظه یک‌دم و یا بازدمی بجای وی انجام دهد. تمام این فشار و سختی را باید خود تحمل کرده و ادامه دهد. برای همین مظلوم‌ترین افراد در میان جانبازان جنگ تحمیلی هستند.
در همین حال بعد از راه‌اندازی این انجمن، شناسایی این افراد به‌طور کامل انجام‌نشده بود و هرچند هنوز هم به‌صورت کامل این موضوع انجام‌نشده است، اما حاصل این چند سال 1500 نفر بوده است و تا رسیدن به آمار قطعی سردشت که 8000 نفر و در سطح ایران 100 هزار نفر قربانی شیمیایی که وجود دارد، 40 هزار نفر شناسایی‌شده تاکنون و هنوز به آمار واقعی خود نرسیده است.
این افراد نماد مظلومیت ایران هستند که می‌توان در مجامع بین‌المللی از آن‌ها استفاده کرد، هنوز کامل شناسایی نشده‌اند.
در بعد بین‌المللی وضع از این هم وخیم‌تر است در این بعد آن‌طور که شایسته است توجهی به آن‌ها نمی‌شود و تمام باری که برای این قربانیان، افرادی که شناسایی‌شده‌اند برای جمهوری اسلامی بوده یا بار این موضوع بر دوش خانواده‌های آن‌ها بوده و جامعه بین‌المللی هیچ اقدامی در این زمینه نداشته است. ناگفته نماند که سازمان‌های غیردولتی هم پشتیبانی خاصی از آن‌ها نمی‌شود.
برای نمونه می‌توانیم به پرونده فرانس فان آنرات دلال فروش سلاح شیمیایی به رژیم عراق اشاره‌کنیم. این پرونده دریکی از دادگاه‌های شهر لاهه به‌واسطه انجمن مصدومین شیمیایی سردشت گشوده شد و یکی از شاکیان اصلی هم من بودم، ما توانستیم این پرونده را به سرانجام برسانیم، و اولین و آخرین حکمی که ما توانستیم در جنگ تحمیلی بگیریم فکر می‌کنم همین پرونده بوده است.
متأسفانه بعد از آن نتوانستیم پرونده‌ای تازه را پیگیری کنیم و این به عدم توجه و حمایت برخی از مسئولین مربوطه برمی‌گردد.